تحقیق درباره اورژانس های ارولوژی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 15

اورژانس های ارولوژی

اورژانس های اورولوژی

سیستم ادراری بدلیل کالبدشناسی خاص بدن، کمتر در معرض آسیب می باشد. برای مثال کلیه که شایع ترین محل ترومای سیستم ادراری بوده، از خلف توسط عضلات پسواس و کوادراتوس لومباروم و نیز دنده های 11 و 12 و از قدام توسط عضلات شکم و احشای داخل صفاق محافظت می شود. علاوه بر این دور کلیه دو لایه محافظ و ضربه گیر چربی پری رنال و پارارنال قرار دارند.

در دو نوع ترومای مبتلا به سیستم ادراری، خونریزی های با خطر مرگ وجود دارد، یکی خونریزی های ناشی از ترومای کلیه و دوم ترومای مثانه و لگن، در خونریزی های شدید لگنی نیست و تنها با پایدار کردن لگن توسط همکاران ارتوپد خونریزی پایان می یابد.

ترومای کلیه

شایع ترین ترومای سیستم ادراری، ترومای کلیه است.

ترومای بلانت معمولا توسط تصادفات با وسایل نقلیه، افتادن از ارتفاع و تهاجمات ایجاد می شود. آسیب های کلیوی و مخصوصا در ناحیه ناف کلیه، بدون ترومای مستقیم و تنها در اثر کاهش سریع سرعت رخ می دهد. تروماهای نافذ کلیه توسط شلیک گلوله یا اجسام برنده مثل چاقو است. 6/94% بیماران با ترومای نافذ کلیه همزمان ترومای ارگان های دیگر را نیز دارند.

در موارد زیر احتمال وجود ترومای کلیه، بالاست:

1- شکستگی دنده 11 و 12

2- آسیب مهره ها یا زاویه مهره های توراسیک تحتانی یا لومبار فوقانی

3- هماتوم یا خراشیدگی ناحیه پهلو و پشت در شرح حال (ترومای کاهش سرعت شدید، سقوط از ارتفاع بیشتر از 4 متر، تصادف عابر پیاده یا دوچرخه با وسایل موتوری با سرعت بالا، برخورد شدید ورزشی) علیرغم هماچوری میکروسکوپی تصویربرداری انجام می شود.

تصویربرداری ارجح در ترومای سیستم ادراری سی تی اسکن معمولی با کنتراست (در صورت امکان هم خوراکی و هم تزریقی) خواهد بود. در سی تی اسکن اسپیرال به دلیل سرعت زیاد انجام آن، قبل از ترشح کنتراست، سی تی اسکن پایان می یابد. لذا 10 دقیقه بعد مجددا باید تکرار شود. این مشکل در موارد سی تی اسکن معمولی وجود ندارد. در صورت وریدی با دوز کنتراست 30%cc/kg2 با عکس های 1 و 5 و 15 و 30 دقیقه استفاده کرد.

سونوگرافی در ترومای کلیه دقیق نیست و تنها برای تشخیص هماتوم و مطمئن شدن از وجود 2 کلیه انجام می شود.

Staging یا رده بندی ترومای کلیه

علایم آسیب های جدی در سی تی اسکن عبارتند از:

1- ترشح کافی سیستم و افزایش کنتراست پارانشیم به همراه هماتوم مدیا و نزدیک ناف، نشان دهنده سلامت شریان ولی آسیب دیدگی ورید کلیه است.

2- خروج ادرار در ناحیه مدیال کلیه که نشانه آسیب سیستم ادراری در ناحیه لگنچه و احتمال آسیب پدیکول است.

3- عدم افزایش کنتراست در پارانشیم کلیه یا حاجب شدن ضعیف در این موارد بیمار جهت بررسی عدم ترشح کافی باید تحت آرتویوگرافی قرار گیرد. در این موارد شایع ترین علت، ترومبوز شریان است ولی علل دیگری مثل شوک، اسپاسم شریان کلیه، آسیب شریان کلیه نیز مطرح است.

آرتویوگرافی در موارد مشاهده نشدن کلیه در IVP، افزایش کنتراست ناچیز کلیه در سی تی اسکن و موارد دیگر شک به آسیب شریان انجام می شود و گاه به عنوان یک مداخله درمانی جهت آمبولیزه کردن شریان مطرح می گردد.

برخورد نهایی و درمان ترومای کلیه

اکثر تروماهای کلیه از نظر شدت در درجات پایین هستند، به طور یکه 98% موارد ترومای غیرنافذ بدون جراحی بهبودی می یابند. عامل اصلی تعیین پروگنوز و نتیجه درمان نهایی در ترومای کلیه، شدت و نوع ارگان درگیر همراه کلیه است. ترومای اطفال اکثرا از نوع مینور بوده حتی در تروماهای با گرید بالا نیز در اغلب موارد می توان با درمان نگه دارنده و انتظار، بیمار را درمان کرد.

موارد مرحله I-III تقریبا همیشه با درمان صبر و انتظار بهبود می یابند. در موارد مرحله IV و V ترومای غیرنافذ تصمیم گیری فرد به فرد انجام می شود. اکستراوزیشن ادرار معمولا تنها بهبود می یابد ولی در حضور یک هماتوم بزرگ، امکان تبدیل به آبسه زیاد است. وجود نسج نکروز بیش از 20% در سی تی اسکن کلیه در صورت وجود همراهی با آسیب کورتکس یا یورینوم یا آسیب شریان سگمنتال احتمال زیادی برای تبدیل به آبسه دارد و غلبه توصیه به اکسپلور می شود.

در صورت درمان انتظاری، بیمار بایستی تا رفع هماچوری، استراحت مطلق و تحت نظر باشد و هماتوکریت به شکل دوره ای اندازه گیری شود. در موارد درجه 3 و بالاتر، سونوگرافی هفتگی انجام می شود. چه جراحی شود یا نشود باید 3 هفته بعد سی تی اسکن پیگیری، انجام شود.

ترومای نافذ مرحله III و یا بالاتر، اکسپلور می شود. در بیماران با ترومای غیرنافذ کلیه که در سی تی اسکن، ترومای مرحله بالا دارند، وجود وضعیت ناپایدار حیاتی یا خونریزی دائم، اندیکاسیون قطعی اکسپلور است.

در موارد که بدون بررسی تصویربرداری قبل از عمل، بیمار (به علت وضع حیاتی ناپایدار یا علل دیگر) تحت لاپاروتومی اورژانس به دنبال تروما قرار گرفته است، حین عمل، وجود هماتوم خلف صفاق در حال بزرگ شدن یا نبض دار، اکسپلور کلیه ها را ضروری می سازد و در سایر موارد هماتوم خلف صفاق باید حین عمل جراحی 10 دقیقه پس از تزریق اروگرافین وریدی (cc/kg2) KUB اخذ شود و در صورت IVP غیرطبیعی یا حتی نزدیک طبیعی کلیه آسیب دیده اکسپلور شود و تنها بیمار با IVP طبیعی نیاز به اکسپلور کلیه ندارد. آسیب شریان اصلی اگر طی کمتر از 8 ساعت تشخیص داده شود، باید اکسپلور شود.

عوارض ترومای کلیه

1- نشت ادراری 2- خونریزی تاخیری 3- آبسه 4- فشار خون بالا 5- شنت شریانی- وریدی

ترومای حالب

ترومای حالب به دو دسته تروماهای خارجی و آسیب های ناشی از اقدامات پزشکی تقسیم می شود. قسمت اعظم ترومای حالب ناشی از اقدامات پزشکی است و ترومای خارجی حالب به ندرت مشاهده می شود.

ترومای خارجی حالب

شایع ترین ترومای خارجی که حالب را درگیر می کند آسیب گلوه است که همیشه همراه آسیب ارگان های دیگر است. در موارد ترومای غیرنافذ، شکستگی مهره های توراکولومبار یا شکستگی زائده عرضی مهره کمری یک نشانه خوب برای فکر کردن به ترومای حالب است. یکی از موارد آسیب حالب که معمولا مورد توجه قرار نمی گیرد، قطع شدن محل اتصال حال به لگنچه است که نه حین عمل لمس می شود و نه هماچوری ایجاد می کند. به همین خاطر در موارد کاهش سرعت شدید، به سی تی اسکن یا IVP توصیه می شود، حتی اگر هماچوری وجود نداشته باشد.

آسیب های حالب ناشی از اقدامات پزشکی

حالب عضوی است که به طور شایعی در اعمال جراحی ارگان های دیگر آسیب می بیند. به ترتیب شیوع، متخصصین زنان زایمان، سپس ارولوژیست ها (در هنگام یورتروسکوپی) و درنهایت جراحان عمومی در اعمال جراحی عروق بزرگ و کولون، باعث آسیب حالب می شوند.

شایع ترین جراحی زنان که منجر به ترومای حالب می شود، هیسترکتومی ابدومینال است. شایع ترین نشانه های بروز شامل درد پهلو، اورمی و بی اختیاری ادراری (ناشی از فیستول یوروژنیتال) خواهد بود.

تصویربرداری در ترومای حالب

هماچوری در ترومای حالب زیاد کمک کننده نیست. لذا تصویربرداری تنها ابزار تشخیص در دسترس است.